Ik herinner mij nog erg goed dat ik, zo’n twee jaar geleden, zwaar onder de indruk was van “Sildring”, de plaat waardoor ik kennis maakte met de muziek van broer en zus Rokseth, die niet alleen de nogal ongewone combinatie van harp en bandoneon in de kijker zetten, maar die met die plaat tegelijk het eerste deel uitbrachten van wat een drieluik zou worden. Daarin wordt een heel persoonlijke deel van hun beider familiegeschiedenis is: het gaat o de grootouders van beiden, die een heel idyllisch leven leefden, waarin de zee de hoofdrol speelde, in lieflijke én in tragische zin. Het koppel leefde van en met de zee: ze haalden er hun broodwinning uit en uiteindelijk nam de zee terug wat ze gegeven had, toen opa met zijn boor verging en nooit terugkeerde van een zoveelste reis.

Vandaag is er dus “Favn”, deel 2 van de trilogie, waarin de tragedie van het overlijden van de held/opa in elf muzikale hoofdstukken / soundscapes / melodieën verhaald wordt. Tegelijk is het ook een soort overzicht wan de verschillende harpen, die Julie bespeelt en geeft de plaat inzicht in een aantal technieken en benaderingen, die deze plaat anders maken dan haar voorganger. Dat was nodig, omdat het duo meende dat zowel de weidsheid van de zee als de eenzaamheid van de visser die naar huis verlangt moesten hoorbaar gemaakt worden.

Op het vlak van de harptechnieken, komen we dan uit bij enigszins verrassende dingen als , “harp Fannin”, waarbij je van een harp een soort blaasinstrument maakt, of string-striking, waarbij je op de snaren tikt in plaats van er aan te plukken. Dat geeft allemaal heel fijne en verrassende effecten, die ertoe bijdragen dat je sommige van de eerder woelige passages op zee of effectief uit de speakers hoort rollen.

Natuurlijk hoort er stormwind bij de zee,en natuurlijk eindigt het altijd met de zee die weer rustig wordt, maar als de balans opgemaakt moet worden, blijkt dat er slachtoffers gevallen zijn, die door de zeel opgeslokt worden en uiteindelijk voor hun Heer verschijnen. Als dat soort emoties wordt hier heel knap vormgegeven en ik lees dat het duo, om sommige effecten te bereiken, niet overging tot het elektronisch bewerken van de klank, maar gewoon elders ging zitten in de kerk waar de opnames gebeurden, omdat elke plaats haar eigen klank voortbrengt. Julie en Andreas zijn geen simpele zielen en concerten van hen zijn heel intense gebeurtenissen: je kunt op YouTube nogal wat filmpjes terugvinden, bij voorbeeld van hun jaarlijkse Kerstconcert, die u duidelijk kunnen maken hoe ze ‘ allemaal klaarspelen.

Dit is harp- en bandoneon muziek van een duidelijk hogere klasse en, waar ik bij deel I van de trilogie nog vooral verbaasd was over de behendigheid, die fantastisch met de muzikaliteit samenging, stel ik vandaag vast dat ik min of meer met een verwachtingspatroon begin te luisteren. In de zin van: “waar zullen ze mij deze keer mee verbazen?”, zonder dat nochtans het sensationele het overneemt van het essentiële. Ik kan dan ook niet anders dan verwachtingsvol uitkijken naar deel 3 van de trilogie. Dat zou er later dit jaar moeten aankomen en zou “Nærvær” gaan heten, wat zoveel als “aanwezigheid” of “overeind blijven” kan betekenen. Daarmee zou een heel fraaie cirkel helemaal gerond worden !

(Dani Heyvaert)